Dezercja, choć surowo penalizowana przez polskie prawo, jest zjawiskiem, które można analizować nie tylko przez pryzmat kodeksowych sancji, ale także z perspektywy ludzkiej i etycznej. Oprócz ram prawnych, należy mieć na uwadze, że za każdą dezercją kryje się indywidualna historia, nierzadko wynikająca z presji, poczucia bezradności, lub traumatycznych doświadczeń związanych ze służbą wojskową. Warto zastanowić się, jak system wsparcia i opieki psychologicznej nad żołnierzami mógłby wpłynąć na zmniejszenie liczby takich przypadków. Dezercja to nie tylko przestępstwo, ale także wyraz desperacji i ucieczki, które – choć nie usprawiedliwiają jej popełnienia, powinny być uwzględniane w procesie wymierzania sprawiedliwości i organizacji służby wojskowej.