Art. 66 k.k. warunkowe umorzenie postępowania karnego – droga do otrzymania drugiej szansy
Przepisy MDR weszły w życie w dniu 1 stycznia 2019 r. Mają więc one zastosowanie, co do zasady, do schematów podatkowych, dla których jedno ze zdarzeń skutkujących powstaniem obowiązku przekazania informacji wystąpiło w tym dniu lub później – bezpośrednie działanie nowej ustawy. Ustawodawca przewidział także raportowanie schematów, które powstały przed dniem wejścia w życie nowych uregulowań. Terminy raportowania są uzależnione, kto i jaki schemat MDR raportuje.
Przepisy MDR
Cel wprowadzenia regulacji o MDR
Głównym celem wprowadzenia raportowania MDR było dostarczenie organom administracji skarbowej nowych informacji o funkcjonowaniu systemu podatkowego. Uzyskane informacje mają poprawić jakość systemu podatkowego w Polsce. Nowe regulacje pozwolą administracji podatkowej uzyskać szybki dostęp do informacji o potencjalnym agresywnym planowaniu podatkowym.
Rodzaje schematów podatkowych MDR
Wyróżniamy trzy rodzaje schematów, które podlegają obowiązkowi przekazywania informacji:
podatkowy,
podatkowy standaryzowany,
podatkowy transgraniczny.
Schemat podatkowy to uzgodnienie, które:
spełnia kryterium głównej korzyści oraz posiada ogólną cechę rozpoznawczą,
posiada szczególną cechę rozpoznawczą lub
posiada inną szczególną cechę rozpoznawczą (art. 86a §1 pkt 10 Ordynacja podatkwoa).
W tym miejscu należy podkreślić, że rozpoznanie, czy mamy do czynienia ze schematem podatkowym nie jest łatwe. Aby rozpoznać schemat trzeba posiadać odpowiednia wiedzę w tym zakresie. Należy przede wszystkim umieć rozpoznać korzyść podatkową.
Przez korzyść podatkową dla celów MDR rozumie się:
niepowstanie zobowiązania podatkowego,
odsunięcie w czasie powstania zobowiązania podatkowego,
obniżenie wysokości zobowiązania podatkowego
powstanie lub zawyżenie straty podatkowej,
powstanie nadpłaty lub prawa do zwrotu podatku,
zawyżenie kwoty nadpłaty,
zawyżenie kwoty zwrotu podatku,
brak obowiązku pobrania podatku przez płatnika, jeżeli wynika on z niepowstania
zobowiązania podatkowego, odsunięcia w czasie powstania zobowiązania podatkowego lub obniżenia jego wysokości,
podwyższenie kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym – w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy,
niepowstanie obowiązku lub odsunięcie w czasie powstania obowiązku
Kto jest zobowiązany do przekazywania informacji o schematach podatkowych?
W przypadku, gdy stwierdzimy, że występuję w nas korzyść podatkowa, a tym samym mamy do czynienia ze schematem podatkowym, musimy określić, czy jesteśmy zobowiązani do jego raportowania
Zobowiązanymi do raportowania są:
promotorzy,
korzystający,
wspomagający.
Promotorzy to profesjonaliści, którzy mają największą wiedzę w zakresie prawa podatkowego i wdrażając schemat zdają sobie sprawę z konieczności raportowania.
Pozostałe dwie grupy najczęściej nie zdają sobie sprawy, iż ich działania wymaga raportowania. Powyższe szczególnie dotyczy korzystających. Korzystającym jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej:
której udostępniane jest uzgodnienie,
u której wdrażane jest uzgodnienie,
która jest przygotowana do wdrożenia uzgodnienia,
która dokonała czynności służącej wdrożeniu uzgodnienia.
Czyli w praktyce są to podmioty gospodarcze, u których dany schemat podatkowy jest wdrożony i ma funkcjonować.
Raportowanie schematów MDR
Nie każdy korzystający musi raportować. Tylko duże podmioty będą obowiązane raportować schematy podatkowe MDR lub podmioty z nimi powiązane.
Raportowanie schematów MDR wynika z konieczności wdrożenia prawa wspólnotowego. W praktyce szczególnie korzystający mogą mieć problem z ustaleniem i oceną, czy dane działanie nosi znamiona schematu podatkowego, czy też nie. Doświadczenie pokazuje, że większość podmiotów gospodarczych w zakresie raportowania będzie korzystać z wyspecjalizowanych kancelarii. Wyspecjalizowane podmioty w zakresie raportowania mogą uchronić korzystających przed negatywnymi konsekwencjami. Ustawodawca przewidział bowiem bardzo wysokie sankcje za brak raportowania sięgające 21 mln zł.